Göz Göre Göre Zamanı "Hiç" Etmek

Küçükken etrafımdan sık sık duyduğum bir deyimdi "hiç etmek". Gerçi bizim oraların diline göre "hiçitmek" olurdu o. Yemeği hiçittin, kumaşı hiçittin şeklinde ve en çok da elma ve patates soyarken duymuşumdur herhalde.
Artık yemeğimi hiç etmeyip tabağımı silip süpürüyorum tabiki, alışkanlık haline geldiği için bırakamıyorum tabakta. Annemin kumaşlarından barbie bebek elbisesi yapıp, onları hiç ettiğim zamanlar da geride kaldı. Elmayı, patatesi incecik soyabiliyorum. Şimdi zamanı hiç ediyorum. Bu hayatta bana verilen en değerli şeyi... Bunalımda değilim :)) Sadece gerçekçi olmaya ve şu gün geçse de "eve gidip dinlensem" ya da "şu hafta sonu bi gelse" diyerek geçirdiğimiz günlerin boşa geçtiğini söylemeye çalışıyorum. Kapitalizme köle olarak hayatımızın yarısından çoğunu geçirdiğimiz iş yerlerimizde geçirdiğimiz zamanın, aslında sadece hiç olduğunu vurguluyorum. Bütün gününü iş yerinde harcayıp, bütün hayatını orada geçirdiğini düşünüp sitem eden milyonlarca insan vardır. Tamam para alıyoruz, bir alış-veriş olduğunu biliyoruz. Ama ne kadar adil bir alış-veriş?
Son günlerde kafamı çok kurcalayan, düşündükçe ve bu düzenin böyle gelip böyle gitmesi gerçeğiyle karşılaştıkça beni geren birşey bu konu. Bunun üzerine bir de bahsettiğim ve üzerine birkaç şey konuşmak istediğim kişilerin de "hayat böyle işte", "kim seviyor ki işini" ya da "maalesef mecburuz" gibi sözleriyle bu olayın nasıl da toplum tarafından benimsenmiş olduğunu görünce daha da çok kızıyorum. Ya da evine, ailesine fazla vakit ayıramamasıyla ilgili şunu söyleyenler de var "ama iyi böyle, en azından çok karşılaşmıyoruz, evde hır gür çıkmıyor." Belki evdeki hır gürün sebebi de birlikte güzel vakit geçirecek zamanınızın olmamasıdır?
Bize dayatılanları böylesine kabullenmiş olmamızdan dolayı çok sıkılıyorum.
Ha deseniz ki "ee ne yapıyosun peki bununla ilgili?" Gelecekteki bir güne kadar "kabulleniyorum" ve o kızdığım sözleri söyleyen insanlar gibi oluyorum...